Zoek de aanknop door Lara Bellis, Papageno Muziektherapeut

Het is maandagmiddag. Ik vertrek naar Martin. Een heerlijke puber die ik zie op zijn dagbestedingsplek. Als ik aankom zit hij op de bank. Net geluncht, rustmomentje gehad en nu tijd voor muziek. Martin is dol op muziek. En soms is hij overprikkeld. Of zijn prikkelverwerking is bijzonder langzaam. En soms is hij ook gewoon lui en vindt hij het wel heerlijk als hij niets hoeft te doen en vermaakt wordt.

Vandaag is hij moe. Hij heeft een logeerweekend achter de rug en heeft last van hooikoorts. Hij wil de hele ochtend al niet veel, zit opgevouwen op de bank en maakt zeer minimaal contact. Op verbale input reageert hij vandaag niet. Niet van zijn begeleider en ook niet van mij, terwijl hij me meestal wel aankijkt als ik binnenkom en vaak ook wel iets zegt.

Het mooie van mijn vak is dat je als therapeut altijd checkt: waar zit deze persoon? Waar haak ik aan? Wil hij vandaag echt niets? Dan geef ik hem het gevoel dat dat oké is. En ja, ik probeer met mijn trucs degene voor mij wel altijd te verleiden tot een andere modus. En soms is die er niet. Martin is zelfs een keer in slaap gevallen. Aan alles merkte ik dat  ontspanning het enige was dat er in zat op dat moment en dat resulteerde in een heerlijk dutje op de bank. Ook niet erg, zolang dat niet iedere week is natuurlijk.

Maar Martin en muziek dat is iets bijzonders. Hij kan het niet weerstaan. Ook al straalt hij nog zo uit: het zit er niet in vandaag. Want als ik mijn gitaar pak en begin dan gaat er altijd iets ‘aan’. Altijd gaat er ergens een voet heen en weer of is er een hand die de maat mee tikt op de bank. Dat is het begin. En als ik geluk heb slaat dat ineens om in dirigeren. Dan ontvouwt hij zich letterlijk en gaat alles aan. Dan zingt hij hele ritmes op ‘ta-tam-ta-tam’ en ontstaat er een samenspel tussen wat hij als dirigent aangeeft en hoe ik mijn gitaarspel daarop afstem. Dan is hij de koning te rijk. Dan straalt hij, zingt hij en beweegt zijn hele lijf.

Ik weet dat die kleine beweging het begin is en een enkele keer blijft het daarbij. En soms en zoek ik en vind ik ineens die aanknop waardoor de hele muzikant in Martin loskomt. Maar wat dat zetje nu geeft is niet altijd hetzelfde. Soms is het een liedje, maar dat liedje werkt de week daarna dan toch weer niet. Soms is het een verandering van ritme. En soms weet ik het niet maar gebeurt het ineens. Daarmee is muziek maken met Martin altijd een zoektocht en een verassing. Maar het basisgegeven, dat hij muziek gewoonweg niet kan weerstaan maakt dat ik altijd het vertrouwen heb dat het goed komt, dat ik altijd op een bepaalde manier tot hem doordring. En wat er dan komt? Dat zien we wel.

(De gebruikte naam is om privacy redenen gefingeerd)