‘Wat een hittegolf kan doen’
door Laura Nagtegaal zorgcoördinator ’s Heeren Loo in Papageno Huis Laren

Zoals we allemaal hebben ervaren was het tropisch warm afgelopen week. Badjes werden gevuld, stranden waren bomvol en airco’s draaiden op volle toeren.

Vanwege het Corona virus mag de airco in het Papageno Huis nog niet aan. De zorgregels zijn streng. Dus we houden ons aan de afspraken. We zitten in een prachtig monumentaal pand met hele dikke muren, dit scheelt een boel voor het tegen gaan van de hitte, al is dat in de appartementen van onze bewoners slecht te merken. 

Op het nieuws word geadviseerd om veel te drinken, in de schaduw te blijven en rustig aan te doen. Dat wordt een uitdaging voor onze bewoners. Logischerwijs pak je een extra glas water, maar voor een aantal van onze jongeren is dat niet logisch.  Je drinkt in pauze momenten, en anders niet. Dus lopen we achter ze aan met waterkannen en leggen we in de ochtend korte broeken en luchtige T-shirts klaar. We maken duidelijke afspraken met een duidelijk ‘waarom’: "als er in het nieuws gezegd wordt dat er een hitteplan is, of code rood’, drink je elk half uur een glas water, draag je luchtige kleding, gebruik je een laken in plaats van een dekbed en mag je 2 waterijsjes op een dag.” Voelen van warmte en hierop actie ondernemen is niet altijd vanzelfsprekend voor iemand met autisme.

Ik betrap mezelf erop dat ik het logische advies weer eens niet goed heb uitgelegd. "Ga even lekker buiten een glas water drinken op het terras." Dan bedoel ik natuurlijk niet in de brandende zon, dat de parasol dan even open moet is de extra informatie of actie.

In ons restaurant werken jongeren in de bediening en in de keuken, het is hier normaal verplicht om dichte schoenen te dragen, een lange broek en een koksbuis. Heel wat keren moeten we de bevestiging geven dat dit nu niet aan de orde is. "Ja deze week is het anders, we dragen luchtige kleding open schoenen en nemen meer pauzes." Het vertrouwen in ons als begeleiding is genoeg aanwezig om deze tips op te volgen.

Door een andere prikkelverwerking is het voor velen niet te doen om te gaan met de hitte. Lichaamsbesef in deze warmte vervaagt en geeft verwarrende signalen. Het geluid van ventilators wordt als een helikopter propeller ervaren. Douchen moet toch warm, het gevoel van een koude douche voelt snijdend op de huid. Insmeren is te plakkerig op mijn huid. En naar een strand of zwembad met gillende kinderen en mensen die zich niet aan de 1,5 meter afstand houden is ondenkbaar. De term een "gesmolten brein" roept ook de nodige vraagtekens op.

Ik leer dat de standaard zin "Je past je aan de warmte aan" niet voldoende is. Er niet vanuit gaan dat het wel meevalt, en goed kijken naar het gedrag. Warmte en oververhit raken doet een hoop met je gedrag, daar heb je helemaal geen ASS diagnose voor nodig. Slecht in slaap komen door de warmte is ook voor niemand onbekend de afgelopen week. Dat je dan wat meer geprikkeld bent, minder zin krijgt in je werk, of andere dagelijkse bezigheden is heel logisch. Maar dat je hier geen woorden voor kan vinden maakt het lastiger.

Bij het naar huis gaan na een warme werkdag in Papageno Huis zie ik Simon op zijn hangmat in de schaduw op zijn balkon naar mij zwaaien. “Ja Ja Laura ik heb net water gedronken, nu weet ik het wel.” Ik stap in de auto, airco direct aan en rij naar huis. Zou toch mooi zijn als we voor onze jongeren het omgaan met de hoge temperatuur wat meer kunnen structuren. Maar het is toch heel fijn dat we hier in ieder geval als team een steentje aan bij kunnen dragen.

Op de foto: Laura Nagtegaal met bewoonster Kimberley van Wijnen