Mijn naam is Laura Nagtegaal. Ik werk als zorgcoördinator 's Heeren Loo bij het Papageno Huis in Laren. 
20 jaar geleden startte ik als groentje bij ’s Heeren Loo in de hulpverlening om het vak van hulpverlener te leren. Ik wist namelijk al mijn hele leven dat ik wilde werken met jongeren die ‘anders’ waren. Het verschil maken! Die illusie was helaas snel voorbij. Net als alle andere hulpverleners was ik een passant in het leven van de ‘cliënt’.

Maar in het Papageno Huis doen we het samen met s’ Heeren Loo anders. “Gezellig hè” is de eerste zin als ik binnen kom op de Naarderstraat in het Papageno Huis. Gevolgd door vele goedemorgens, knuffels en high fives. Een werkdag in het Papageno Huis Laren is voor mij nooit hetzelfde. Waar er in dit huis jongeren met autisme wonen en werken en er om structuur wordt gevraagd, ben ik zelf de chaos in het geheel. Ik loop rond, regel grote en kleine dingen en krijg de kans om initiatieven te ontwikkelen.

De energie van de jongeren in het Papageno Huis pakt me elke keer weer bij m’n strot, overal zijn activiteiten. Er wordt gesport, geschilderd, het ruikt naar versgebakken brood en de piano is in de gang te horen.

Peter galmt zijn harde geluiden door het atelier als hij de structuur van de klei verkent. Tim knijpt in mijn bovenarm, “ik doe een onderzoek naar de zachtheid van bovenarmen bij vrouwen boven de 40” meldt hij hierbij. Allemaal heel normaal hier.

Manuel laat zijn prachtige nieuwe werk zien, en legt uit waarom hij de kleur wit zoveel heeft gebruikt vandaag. Lisa is stilletjes haar thee aan het drinken, wat gaat er vandaag door haar hoofd? Steef maakt een nieuw recept voor bitterkoekjes en vraagt waarom er 5 eetlepels in moeten en wat is een ‘snufje’ zout? Het begrip snufje en ook het idee dat er letterlijk eetlepels in zijn deeg zouden zitten spreekt hem helemaal niet aan.

Richard trekt zijn werkschoenen aan om in de moestuin te gaan werken en wacht weer niet op de anderen. Daar zie ik het nut niet zo van in vertelt hij mij, “hadden ze maar op tijd moeten zijn”. René zegt geen goedemorgen maar blijft lang kijken naar mijn oorbellen, ik wacht... het duurt altijd even, maar dan zegt hij met zijn robotachtige stem: “goedemorgen Laura”. Ik heb mijn jas nog steeds niet uit, maar het verschil is nu alweer gemaakt. De mensen van het Papageno Huis maken dit verschil. Ze kijken naar wat jongeren met autisme wél kunnen! Dit huis bruist en leeft, dat is de kracht van het Papageno Huis en daarmee maken we met elkaar het verschil.

Om privacy redenen zijn de namen in deze tekst gefingeerd.