Loslaten – voor iedereen, maar niet alleen…..
door Claire de Roovere, moeder van Steven, bewoner Papageno Huis

Als eerste zij-instromer kwam mijn zoon Steven in april 2019 in het Papageno Huis wonen. Hij was dus nog niet bekend bij Papageno omdat hij daar geen dagbesteding volgde. Na de intake kwam er een ‘oefentraject’ op gang want ook voor 's Heeren Loo was dit ‘zij-instromen’ nieuw. Een ambulante begeleider liet Steven stapje voor stapje meer kennis maken met het Papageno Huis, het reilen en zeilen van ’s Heeren Loo en de begeleiders. Hoe fijn is dat!

Steven was toen 21 jaar en vond het best om lekker thuis bij ons te blijven wonen. Maar wij als ouders zagen ook de toekomst en dat het noodzakelijk is dat hij op zichzelf zou leren wonen. Dus vandaar deze nieuwe stap, voor ons allemaal even spannend. Steven heeft niet voor niets lang op de wachtlijst gestaan!

Als je het Papageno Huis binnenloopt stap je eigenlijk in een warm bad. De mensen, de interesse, alle ingrediënten zijn aanwezig om je hier thuis te gaan voelen denken wij als ouders. Steven en wij werden elke keer als we kwamen van harte verwelkomd en de betrokkenheid van iedereen voelde heel goed. En dan is ineens de verhuizing achter ons en begint het grote loslaten, voor Steven, maar ook voor ons.

Loslaten, zo makkelijk als dit woord wordt gebruikt, zo moeilijk is het soms. Hoe vindt onze zoon het hier, hoe voelt hij zich? Wij vroegen ons dit veelvuldig af. Stevens persoonlijke begeleider Dennis, voelde dit goed aan. De lijntjes met hem waren en zijn heel kort dus wij konden en kunnen met alle vragen bij hem terecht. Maar niet alleen Dennis, ook álle anderen die op deze prachtige plek werken staan voor ons klaar, via de app, of een telefoontje.

De eerste weken/maanden zijn moeilijk voor Steven; zoveel ‘nieuws’ wat ineens zijn leven binnenkomt. In een reeds bestaande groep integreren (sowieso al moeilijk voor onze kinderen), wennen aan andere regels en ga zo maar door. Dat is wel anders als je ‘van buiten komt’. Gelukkig is er veel geduld en begeleiding van iedereen in het Papageno Huis om hem op zijn gemak te laten voelen. Twee stapjes voorwaarts en ook een stapje terug. Heel langzaamaan vindt hij zijn plek in het Papageno Huis en leert hij hoe hij zijn eigen huishouden moet organiseren. Hij sport, gaat op dinsdag mee boodschappen doen en sluit zich af en toe aan bij de andere bewoners of zoekt iemand op als hij zich minder fijn voelt.

Het loslaten van ons is voor Steven nog lastig en ook het op zichzelf wonen is niet eenvoudig, maar hij leert hier zoveel.
Dat is een groot goed!